Één keer per maand, zal een gast blogger op TGND Media een heftig verhaal vertellen, over wat zij hebben meegemaakt. Dit keer is het woord aan Marloes; zij ging knock-out op een festival in Hongarije.
Mijn beste vriendin en ik besloten om in de zomer van 2015 naar het Hongaarse festival Sziget te gaan. Er zouden een hoop toffe artiesten optreden. Om het voor ons wat leuker te maken, besloten we niet op een normale camping te staan, maar op de VIP-camping. Die camping beloofde luxer te zijn, met onder andere een zwembadje. Dat het zo mis zou gaan, hadden we beide nooit zien aankomen.
Horror op Sziget
Aangezien mijn beste vriendin het jaar ervoor naar Ierland was verhuisd, reisden we allebei alleen naar Budapest en zouden we elkaar op het festival zien. Zij nam het vliegtuig, ik de bus. Zo’n 24 uur later was ik op Sziget aangekomen. We vonden elkaar al snel en het feest kon beginnen.
We checkten in op het Sziget festival, zochten onze camping en zette de tent op. Ik had mijn tompouce-luchtbed meegenomen om op te slapen, dat leek mij wel leuk. Het was best warm, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken. We besloten om eerst het terrein te verkennen, want het optreden waar we die dag als eerst heen wilden, was pas in de avond: Robbie Williams. Er waren een heleboel mensen en er was veel te zien. Overal waren kraampjes waar je eten en drinken, armbandjes, kleding, cd’s en nog veel meer kon kopen. Er was zelfs een hele hoek voor Nederlanders! De hoek was helemaal oranje, er werd Nederlandse muziek gedraaid en ook Nederlandse snacks waren te verkrijgen.
Knock-out
Op een gegeven moment moesten we wat eten, want het werd al avond. We raakten aan de praat met wat mensen en gingen ergens op het gras zitten, dichtbij het podium waar Williams zou gaan optreden. Mijn vriendin ging nog wat te drinken halen en toen gebeurde het..
Ik werd heel misselijk en viel neer.
Wat er allemaal is gebeurd, weet ik niet meer precies. Vaag hoorde ik het liedje ‘Angels’ dat Williams zong. Het volgende moment werd ik even wakker, omdat ik iets pijnlijks voelde prikken, dat bleek een prikje te zijn op de EHBO, waarmee ze mijn bloedsuiker opnamen. Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt met de mededeling dat ik eigenlijk wel weg moest en mijn tent moest opzoeken. Pardon? Ik vertelde dat dat echt niet ging, dus ze lieten mij uiteindelijk liggen. Ik lag trouwens gewoon ergens op de grond op de EHBO van het Sziget festival.
Plots werd ik wakker en moest ik naar het toilet; iemand begeleidde me. Ik voelde mijn benen niet goed, maar zocht er weinig achter. Buiten zag ik mijn beste vriendin; uren zat ze blijkbaar al buiten. Niemand wilde haar vertellen hoe het met me ging. Uiteindelijk ging zij naar haar tent, nadat we met elkaar hadden gesproken en ik bleef op de EHBO. Weer wat uurtjes later, het was in de ochtend, werd ik toch echt weggestuurd. Ze vertelden mij dat ik mijn roes in mijn tent moest uitslapen. Roes? Ik had helemaal niet veel gedronken! Ondanks dat ik vertelde dat ik mijn benen niet echt kon voelen, mocht ik niet blijven. Ik wankelde naar de camping en vertelde aan mijn vriendin dat ik nog wat wilde slapen. Zij ging het festival verder verkennen.
Helemaal mis
Toen ik wakker werd, voelde ik dat het echt mis was. Ik kon niet staan of lopen. Mijn vriendin merkte dat het ernstig was, dus gingen we terug naar de EHBO. Na een paar uur wachten in de hitte, werd ik eindelijk ‘onderzocht’. Ik kreeg voor het eerst een infuus, dat hardhandig in mijn elleboogholte werd gestopt. Meerdere malen vertelden ze mij dat ik mij niet moest aanstellen (ik huilde en was op dat moment wel 18 jaar oud). Plots vertelden ze mij dat ik naar het ziekenhuis zou worden gebracht. Ik heb dat moment alles bij elkaar lopen krijsen en de hele tijd geschreeuwd dat mijn beste vriendin ook mee moest in die ambulance. In de nacht vertelde mijn vriendin namelijk dat een Nederlandse jongen ook naar het ziekenhuis was gebracht en zijn vrienden zelf hadden moeten uitzoeken hoe ze daar kwamen, zonder enige hulp. Gelukkig mocht ze mee. Overigens waren ze ervan overtuigd dat ik mij gewoon aanstelde en veel gedronken had. In het ziekenhuis was die gedachten overigens niet anders, zo bleek later.
Mensonterend ziekenhuis
Na tien uur (!!!) lang op een ziekenhuisbed in de gang te hebben gelegen, zonder enige aandacht van een arts, werd er wat bloed bij mij afgenomen. Van die bloedtest heb ik nooit iets gezien. Weer een paar uur later werd een ‘test’ bij mij gedaan, waaruit ze concludeerden dat ik teveel had gedronken en prima kon lopen. Dat was dus niet waar. Ik moest iets ondertekenen wat ik niet kon lezen en moest op eigen houtje terug proberen te komen op Sziget.
Mijn vriendin en ik waren kapot. Uiteindelijk werd er een taxi gebeld, waardoor we weer op het festival belandden. Of het diezelfde dag of de volgende dag was, weet ik niet meer, maar uiteindelijk konden we de tekst laten vertalen door iemand op de Nederlandse ambassade. Op het papier stond de conclusie van de artsen: te veel alcohol en niks aan haar benen. Pure onzin.
Een reisverzekering
Daarnaast hadden we nog een probleem. Ik had net een nieuwe telefoon met een nieuw abonnement. Bij die provider kon ik niet direct het buitenland bereiken. Vandaar dat ik van mijn moeder haar oude telefoon mee had gekregen.
Op het moment dat ik naar het ziekenhuis moest, lag die telefoon in een kluisje bij de camping. Mijn beste vriendin lichtte mijn moeder en haar moeder in toen we in het ziekenhuis waren, zodat er hulp vanuit Nederland geregeld kon worden. Die schrokken zich natuurlijk rot! Toen ik mijn moeder uiteindelijk te pakken kreeg, vertelde ik alles van wat er was gebeurd. Gelukkig had ik dat jaar voor het eerst een reisverzekering aangeschaft, op aanraden van mijn oma, dus die organisatie regelde een vlucht terug naar Nederland voor mijn beste vriendin, die haar ouders na deze traumatische ervaring ook wilde zien, en voor mijzelf.
De oorzaak
We bleven nog zo’n twee dagen in Budapest. Mijn moeder had een luxe hotel voor ons geboekt waar we heel aardig werden geholpen met het printen van tickets voor het vliegtuig. Ook bezochten we een katten café. Voor de rest heb ik het meeste verdrongen. Eenmaal thuis ging ik naar de huisarts toe die mij vertelde dat ik al een aantal maanden een ernstig vitamine B12-tekort had. Dat was mij nooit verteld. Direct kreeg ik een spuit vol vitamine, deze moest ik tien weken twee keer per week bij de huisarts laten inbrengen. Het enge was, dat ik niet zeker wist of de zenuwen, die langzaam aan het afbreken waren, ooit zouden herstellen.
Met mijn moeder, stiefvader en zijn dochter bracht ik die zomer een bezoekje aan Blijdorp, de dierentuin in Rotterdam. Mijn stiefvader vroeg op een gegeven moment hoe het écht met mij ging en of ik het niet eng vond (ik werd door de dierentuin geduwd door mijn stiefzusje en zat in een rolstoel). Die vraag raakte mij diep. Ik zag mijn toekomst in duigen vallen en wilde zo graag weer kunnen lopen. Gelukkig herstelden mijn zenuwen zich uiteindelijk. Het herstel heeft ongeveer zo’n twee/drie maanden geduurd en inmiddels kan ik gelukkig weer lopen.
Nooit zijn we meer teruggegaan naar Sziget. Op de manier waarop we behandeld zijn door de hulpverleners daar en in het ziekenhuis was zo traumatiserend, dat we er geen zin meer in hebben. Het jaar erop hebben we een fijne en rustige vakantie gehad in Praag en volgend jaar willen we ergens een lang weekend naartoe.
Of we ooit nog eens naar Sziget gaan, weet ik niet. Voorlopig in ieder geval niet meer.
Liefs,
Marloes
—
TGND Media
Heb jij ook een heftig verhaal te vertellen? Stuur dan even een privé berichtje via Instagram of via het contact formulier en wie weet staat jouw verhaal volgende maand op mijn blog.
Leave a Reply